Սիամանթո․ Ափ մը մոխիր՝ Հայրենի տուն

Ա Աւա՜ղ, ապարանքի մը պէս մեծ էիր եւ շքեղ, Ու ես երդիքներուդ սպիտակ կատարէն, Աստղածորան գիշերներու յոյսին հետ, Վարէն, ահեղավազ Եփրատին կ'ունկնդրէի...։ Բ Արցունքո՜վ, արցունքո՜վ լսեցի որ աւերակ առ աւերակ, Քու լայնանիստ պատերդ իրարու վրայ կործանեցին, Սարսափի օր մը, կոտորածի օր մը, օր մը արիւնի... Զքեզ եզերող պարտէզիդ ծաղկըներուն վրայ։ Գ Ու մոխրացա՜ւ այն սենեակը կապոյտ, Որուն որմերուն ետեւ եւ գորգերուն վրայ, Իմ երջանիկ մանկութիւնս կը հրճուէր, Եւ կեանքս կ'աճէր եւ հոգիս իր թեւերը կ'առնէր... Դ Փշրեցա՞ւ, ուրե՛մն, այն հայելին ոսկեծիր, Որուն եթերային խորութեանը մէջ, Երազներս, յոյսերս, սէրերս եւ կամքս կարմիր, Տարիներով, մտածումիս հետ, ցոլացին... Ե Ու բակին մէջ երգող աղբիւրը մեռա՞ւ, Ու կոտրտեցա՞ն պարտէզիս ուռին եւ թթենին. Եւ այն առուակը որ ծառերուն մէջէն կը հոսէր, Ցամքեցա՞ւ, ըսէ՛, ո՞ւր է, ցամքեցա՞ւ, ցամքեցա՞ւ... Զ Օ՜, այն վանդակին կ'երազեմ յաճախ, Որուն մէջ գորշագոյն կաքաւս, առաւօտուն, Արեւածագին հետ եւ վարդի թուփերուն դիմաց, Զարթնումի Ժամուս ՝ յստակօրէն կը կարգճէր...։ Է Հայրենի՜ տուն, հաւատա՜ որ մահէս յետոյ Քու աւերակներուդ սեւին վրայ, իմ հոգիս, Պիտի գայ, որպէս տատրակ մը տարագիր, Իր դԺբախտի երգը եւ արցունքը լալու...։ Ը Բայց ո՜վ պիտի բերէ, ո՜վ պիտի բերէ, ըսէ՛, Քու սրբազան մոխիրէդ ափ մը մոխիր, Մահուանս օրը, իմ տրտում դագաղիս մէջ, Հայրենիքս երգողի իմ աճիւնին խառնելու...։ Թ Ափ մը մոխի՜ր աճիւնիս հետ, Հայրենի տուն, Ափ մը մոխի՜ր քու մոխիրէդ, ո՜վ պիտի բերէ, Քու յիշատակէ՛դ, քու ցաւէ՛դ, քու անցեալէ՛դ, Ափ մը մոխիր... իմ սրտիս վրան ցանելու...։