Հեքիաթը սահիկաշար

Հեքիաթներ

Հեքիաթը դա…

Բանահյուսության ժանրերից է, որտեղ հերոսները և դեպքերը պատկերված են չափազանցված կամ այլաբանորեն, հաճախ էլ՝ հրաշապատում ձևերով:

Հեքիաթները լինում են և ունենում են

հրաշապատում

կախարդական

սյուժե

կենդանական

իրապատում

ժողովրդական

հեղինակային

Սկիզբը

Լուծում

Ելք

Հեքիաթի կառուցվածքը

Զարգացում

Վերնագիր

Հեքիաթների կառուցման առանձնահատկությունները

1. Հեքիաթները հիմնականում արձակ են ստեղծվել։ Պատահում են նաև չափածո հեքիաթներ։

2. Հեքիաթում կոնֆլիկտը կամ անելանելի իրավիճակը ամենից հաճախ լուծվում է կախարդանքի օգնությամբ։

3. Առօրյա հեքիաթում կամ կենդանիների մասին հեքիաթներում հակամարտությունը լուծվում է հնարամտության շնորհիվ։

4. Հեքիաթների մեծ մասին բնորոշ է նույն սկիզբը, ինչպես՝ «Լինում է, չի լինում», «Կար չկար», «Ժուկով ժամանակով», «Ժամանակով», «Չգիտեմ ո՛ր երկրում, ո՛ր թագավորության մեջ»։

5. Վերջաբանի համար էլ հատուկ արտահայտություններ կան, ինչպես՝ «Երկնքից երեք խնձոր ընկավ», «Նրանք հասան իրենց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին»։

Հեքիաթի ժանրային առանձնահատկությունը

բարու և չարի պայքարի պատկերում

երջանիկ ավարտ

սյուժեի տարբեր տարբերակների առկայություն

ուսանելի բովանդակություն

կերպարների բաժանումը դրականի և բացասականի

Ժողովրդական հեքիաթները

• Հեքիաթների հեղինակը ժողովուրդն է։ Նա է ստեղծել դրանք, ինչպես առասպելնելները, էպոսը, առածները։ Դա եղել է շատ հին ժամանակներում
• Հուրի թա գ ավորի ա ղջ կա հեքիաթը
• Ոսկե քաքուլ տղի հեքիաթը
• Անմահական խնձոր ը  

Ավելի ուշ առանձին հեղինակներ մշակում են ժողովրդական հեքիաթները։

Նրանք նաև ինքնուրույն հեքիաթներ են գրում։ Այդ տեսակի հեքիաթները կոչվում են հեղինակային։

Հեքիաթագիրներ

Հովհաննես Թումանյան   – «Պոչատ աղվեսը»

Գրիմ Եղբայրներ   -  «Հենզելն ու Գրետելը»

Շառլ Պերո   -  «Կարմիր գլխարկը»

Ալեքսանդր Պուշկին   -  «Հեքիաթ ձկնորսի ու ձկան մասին»

Հանս Քրիստիան Անդերսեն   -  «Ջրահարսը»

Ջանի Ռոդարի  –  «Չիպոլինոյի արկածները»

Ղազարոս Աղայան   – «Եղեգնուհին»

Ավետիք Իսահակյան  – «Նուկիմ քաղաքի խելոքները»

Վիլյամ Սարոյան  – «Երեք խորհուրդ»