Баба двйкан жана данек

Баба дыйкан жана Данек

Алып баруучу: - Жадыраган жаз келди, жер бети жашыл

кийинип. Дыйкандар эмгектенип, уроон себип, эгин

эгууго киришти.

Дыйкан:- Саламатсынарбы дыйкандар, мына эми жадыраган жаз да келди.

Силер тушумунордун мол болуусу учун эмне эгууну ойлоп

жатасынар?

Дыйкандар : - Заман талабына ылайык базарда эмне отумдуу болсо, ошо

эгинди эгебиз.

Дыйкан: Мен болсо бир жылдык эмес, коп жылдык тушум алуу учун,

оруктун данегин эгууну чечтим. Кана эмесе, данекти эгуу

учун жер, кык жана суу керек. Оо, жер энем, мээриминди

тогуп, момомду жетилтууго жардам бер.

Жер эне: Ооба, дыйкан, умут менен эккен данегинди мен момолуу

бакка айландырууга аракеттенем.

Дыйкан: Жадыраган жаз айында,

Жер жарылып кок чыксын.

Орук бурдоп осуу учун,

Оорчуп- онуп тез чыксын.

Оо, табийгат, менин данектериме суу керек, жаз айында жамгырынды того кор.

Алып баруучу:

Акырындап жел журуп,

Шамал сого баштады.

Кундун козу корунбой,

Асманды булут каптады.

Кун куркурой баштады

Жер аймагын сууга болоп,

Жамгыр тогуп таштады.

Жамгыр:

Ич, ичегой данегим,

Сен да бучур байлагын.

Эркин осуп жетилип,

Момолуу бакка айлангын.

Алып баруучу:

Жер жарылып, кок чыкты,

Желин айрып, сут чыкты.

Тамыр жайып бучурлор,

Данек осо баштады.

Дыйкан кундо коз салып,

Эмгектене баштады.

Дыйкан:- Кичинекей данегим онуп -осо баштаптыр. Бирок, жер коп ным

болсо осууго мумкун эмес. Буга кун нурунун жылуулугу керек.

Оо, табийгат, керемети, шамал болуп, кун ачылып кубулсун,

кичинекей данегим кун нуруна жылынсын.

Кун: - Кичинекей данек, сенин онуп- оорчушун учун мен эч качан жылуу

нурумду аябаймын.

Данек:-Рахмат, кун, сенин нуруна адамзат, осумдук- баарыбыз муктажбыз.

Алып баруучу:-Табийгаттын керемети менен кун жылуу нурун жерге

берди. Данек онуп-оорчуп осо баштады.

Дыйкан: - Мына эми данегим орук болуп жетилди дагы, эки жылда, куда

кааласа, тушум берууго жетишип, орук зарга айланат.

Алып баруучу: - Кичинекей данек кулпуруп, жашыл бакка айланды.

Жадыраган жаз айында орук гулу тогулуп, шактары

ийилип момо алып, дыйкандын кубанычы койнуна

батпай турган учуру. Мыны ошентип жай айынын

акырында орук бышып жетилди, шагы ийилип момолору

жерге тушо баштады.

Орук:-Бизди ушунча кооз бакка айландырган дыйканга, абага, сууга, кунго

чон ыраазычылыгыбызды билдиребиз. Шагыбыз ийилип, момо

алдык, дыйкандын коп жылдык момосу болуп калдык. Биз да мына

эми бышып жетилдик. Дыйкандын тер токкон эмгеги учун

жемишибизди аябайбыз.Кел, дыйканым, эмгегиндин узурун коруп,

жемишинди тере кой!

Дыйкан: - Мына мен да кылган эмгегимдин ыраатын корууго жетиштим.

Алып баруучу:

Мугалим да баба дыйкан,

Бала анын урону.

Билимин да, тарбиясын,

Берип ага суроочу.

Мугалим: -Ооба, биз да мугалимдер баба дыйканбыз. Дыйкандар ак эмгеги менен уроон сээп, жер айдап, суу сугарып, бир жайда ондургон тушумунун узурун корот. Ал эми мугалим-дыйкан болсо, омур бою балага оз уроонун –билими менен тарбиясын берип, кун сыяктуу жан дуйносун жылытып, суу сыяктуу чанкаганын билими менен кандырып келе берет. Озунун момолорунун адамболуп, турмуштан оз ордун туура таап, ак мээнети менен уй –булосун багып, Ата Журтунун бакыбатчылыгын сактап, элге жаккан адам болгонун коруп жашаган мугалимден откон бактылуу адам жок. Демек, мен мугалим экениме сыймыктанууга акым бар. Мен мугалиммин!