Ռուսական յոթլարանի կիթառ

Ռուսական կիթառ Յոթլարանի կիթառ, որը Ռուսաստանում մշակվել է 18-րդ դարի վերջին։ Իր օրգանաբանական առանձնահատկությունների մեծ մասով կապ ունի իսպանական կիթառի հետ, չնայած որոշ պատմաբաններ պնդում են, որ անգլիական կիթառին նմանությունն է գերիշխում : Ռուսաստանում այն ​​հայտնի է որպես յոթլարանի կիթառ։ Յոթլարանի կիթառը հայտնվել է Ռուսաստանում 18-րդ դարի վերջին։ Նրա իրական ճակատագիրն անհայտ է։ Ըստ որոշ հետազոտողների՝ կիթառի գյուտը պատկանում է Անդրեյ Օսիպովիչ Սիխրային։ Չնայած մի շարք աղբյուրներում, ռուսական կիթառի գյուտը վերագրվում է Անդրեյ Սիխրային (1773–1850), կան հիմնավոր պատճառներ ենթադրելու, որ գործիքն արդեն գործածվում էր, երբ Սիխրան սկսեց իր կարիերան: Սիխրան Ռուսաստանում կիթառային արվեստի հիմնադիր է, ով գրել է շուրջ հազար երաժշտական ​​կոմպոզիցիա: Ռուսական կիթառ ստեղծելու և նվագելու առաջին փորձը նրա կողմից արվել է 1793 թվականին Վիլնյուսում, այնուհետև նա կատարելագործվել է Մոսկվայում, որտեղ տեղափոխվել է 1795 թվականին: Սիխրան նաև նվագել է վեցլարանի կիթառ՝ օժտված լինելով երաժշտական ​​ուժեղ տաղանդով և նվագելով վիրտուոզ աստիճանի բծախնդրությամբ: Նա կիթառին ամրացրել է յոթերորդ լարը՝ միևնույն ժամանակ փոխելով նրա կառուցվածքը: Սիխրայի թողած ավելի քան հազար կոմպոզիցիայից յոթանասունհինգը վերահրատարակվել են 1840-ական թվականներին Ստելովսկու կողմից, իսկ այնուհետև 1880-ականներին՝ Գուտեիլի կողմից: Դրանցից մի քանիսը հրատարակվել են դեռևս 1926 թվականին ԽՍՀՄ-ում: Չնայած մեծ թվով ուսանողների և հետևորդների, Սիխրայի դպրոցի հիմնական կատարողը դարձավ Սեմյեն Նիկոլաևիչ Աքսենովը (1784-1853), որը համարվում էր Մոսկվայի լավագույն վիրտուոզ կիթառահարը: Սիխրան նրան նվիրեց «Վարժություններ յոթլարանի կիթառի համար»-ը, որը հրատարակվեց 1818 թվականին: 1814 թվականին Ակսենովը հրատարակեց «Յոթլարանի կիթառի նոր հանդեսը», որն առաջին անգամ յոթլարանի կիթառին հարմարեցնում էր երաժշտական հնարները և բնաձայնական տարբեր նրբերանգները[4]: Այնուհետև Ակսենովը ուսուցիչը դարձավ 19-րդ դարի ամենաառաջատար յոթլարանի կիթառահարներից մեկին՝ Վիսոցկուն (1791-1837): Վիսոցկին ստեղծեց իր յոթլարանի կիթառի դպրոցը, որի սաներն էին Ալեքսի Ալեքսանդրովիչ Վետրովը (1812-1877), Պավել Ֆեդորովիչ Բելոշեյինը (1799-1869, Լյախով Իվան Եգորովիչը (1813-1877), Լիպկին Նիկոլայ Եգորովիչը, Ֆալեև Վասիլի Պետրովիչը, Կլադովշչիկով Պավել Գրիգորիևիչը, Պոլեժաև Ալեքսանդր Իվանովիչը(1804-1838), Գորբունով Իվան Ֆեդորովիչը (1822-1864) և Ապոլոն Գրիգորևը (1822-1864)՝ Վենգերկայի հեղինակը, որի շնորհիվ Ստախովիչը այնուհետև գրել է «Յոթլարանի կիթառների պատմությունը»: Յոթլարանի կիթառի ռուսական տարբերակը մասնագետների կողմից օգտագործվել է նրա մեծ ճկունության պատճառով, բայց սիրված է եղել նաև սիրողական նվագախմբերում (հատկապես՝ ռուսական բարդեր) որոշ հիմնական ակորդների հարաբերական պարզության և այլընտրանքային բասի նվագման հեշտության շնորհիվ: Կառուցվածք Ռուսականի կառուցվածքը շատ նման է արևմտյան վեցլարանի կիթառին, բացի լրացուցիչ լարից: Նույն հիմնական բաղադրիչները առկա են` գլուխ, ընկուզափող, պարանոց, մատնատախտակ, ստեղն, հենարան, ձայնային փոս, թամբ, կամրջակ։ Օգտագործված փայտանյութը, գործիքի հավաքակազմը նույնպես նման են: Տեսակներ Ռուսական կիթառի երկու հիմնական տեսակ կա՝ «դասական» մոդելը և «գնչուական» մոդելը: Դասական մոդելը նման է արևմտյան վեցլարանի դասական կիթառին և ունի նեոնե կամ աղիքային լարեր: Գնչուական մոդելը պողպատալարային է, և նման է արևմտյան վեցլարանի ակուստիկ կիթառին, չնայած որ ավելի մեծ չափի և ձևի տատանումներ են հայտնաբերվում գնչուական կիթառների մեջ: Ռուսական կիթառի երկու պարանոցով տարբերակը նույնպես ժամանակին սիրված էր. այդ կիթառները սովորաբար ունեին 11 կամ 12 լար՝ մեկը պարանոցի յոթ նոսր լարերով, իսկ մյուսը՝ չորս կամ հինգ չմշակված լարերով: Կան նաև հազվագյուտ նմուշներ, որոնք օվալաձև մարմնով կառուցվածք ունեն: